Daike was een prachtig Coronet Cavia zeugje dat op 4 maanden leeftijd bij ons is gekomen samen met (Sweet) Breeze, een ander zeugje. Deze twee caafjes bleken al snel onafscheidelijk te zijn. Daike was iets ouder dan Breeze en ook groter. Breeze aanzag Daike heel duidelijk als een moederfiguur. Beide cavia’s waren heel tam en lieten zich gewillig oppakken. Ze hebben ook eens kennis gemaakt met ons beertje Goofy, die zich heel hoffelijk gedroeg tegenover de dames.

Op maandag 19 november 2007 is Daike plots heel ziek geworden. De dag ervoor merkten we dat er iets scheelde met haar (ze was heel slapjes en vermagerd tegenover een week ervoor) en die ochtend was het verslechterd. Ze ademde moeilijk en maakte piepende geluidjes, ze had het ook ijskoud. We hebben haar zo goed mogelijk verwarmd en zijn dan meteen naar de dierenarts gegaan en deze vertelde ons dat Daike er slecht aan toe was. De dierenarts dacht dat ze een longontsteking had. De oorzaak was niet goed te achterhalen, ze kon het al een tijdje in zich hebben en er niet immuun genoeg voor zijn. Blijkbaar had ze ook last van haar tanden (ze moesten gevijld worden, maar dat ging op dat moment niet) met als gevolg dat ze te zwak was om te eten. We hebben Daike in de dierenkliniek achtergelaten (hartverscheurend was het) waar ze verder verzorgd werd (antibiotica, zuurstoftoevoer,...). ’s Avonds zijn we nog naar de kliniek gegaan om Daike te bezoeken. Haar toestand was nog steeds (even) kritiek, maar mocht absoluut niet nog meer achteruitgaan. Ze bleef die nacht in de dierenkliniek en kreeg medicatie, speciaal 'krachtvoer' en werd goed warm gehouden. Ze lag ook in een speciale ruimte waar ze gemakkelijker kan ademen. Ze was nog steeds heel slap en legde zich constant op haar zij. Ze zou naast de longontsteking en de tandproblemen (waardoor ze de laatste 2 dagen niet goed kon eten), ook een probleem aan het zenuwstelsel hebben (ze maakt rare bewegingen met de ogen en heeft rare reflexen). Dit kan vele oorzaken hebben; vocht in de hersenen, verbonden aan de longontsteking, aangeboren,...

Het was zo hartverscheurend te zien hoe ze de moed opgaf! Blijkbaar is dat een typisch trekje voor cavia'tjes wanneer ze ziek zijn.

De volgende ochtend was Daike’s toestand niet verbeterd. De zenuwproblemen waren verergerd. Gelukkig at ze wel redelijk goed. We zijn tegen 6u naar de dierenkliniek geweest. De dierenarts vertelde ons dat rond 4u haar toestand wel wat verbeterd was, waar we al heel blij om zijn. Haar neusje is terug 'proper' en ze kon zich al wat beter rechtop houden, ze was ook nieuwsgierig naar haar etenskommetje. Het grote probleem zijn haar evenwichts- en coördinatieproblemen. 's Avonds waren haar 'rare' oogbewegingen wel minder erg. De dierenarts was er zelf ook door verwonderd. De meeste mensen zouden haar waarschijnlijk al opgegeven hebben waardoor ze in de kliniek nog niet zoveel van dergelijke gevallen hebben gehad, het is dus moeilijk een prognose te maken. Daike zat nog steeds in een speciaal kooitje waar ze makkelijker kan ademen. Toen we haar bezochten at ze zelfs uit de hand, wat toch een goed teken was. Het probleem met de tanden werd onderdrukt met pijnstillers, dus ze kon terug eten.

Woensdagmiddag (21/11/2007) was Daike terug thuis. We moesten haar nog zeker deze week apart houden. Breeze kon niet goed volgen waar haar vriendje nu was. Heel het team in de dierenkliniek was met stomheid geslagen dat Daike er terug een beetje bovenop gekomen is. Ze kon zich rechtop houden en at gelukkig wel. We moesten haar ook nog dagelijks medicatie geven. Ze had wel nog steeds een afwezige blik. Soms snuffelde ze wel aan je hand, maar ze heeft duidelijk toch nog last van die coördinatieproblemen. Ze was verre van de oude, maar toch beter dan maandagochtend. Wat ons wel wat verontrustte, waren de geluidjes die ze maakte. Het was moeilijk te definiëren, het was geen caviageluid, het leek eerder een jammerend geluid.

Op vrijdag 23 november 2007 was de toestand van Daike stabieler. Ze zat nog wel steeds apart, wat Breeze niet zo leuk vond. Dagelijks kreeg ze nog haar medicatie. We hielden haar zo veel mogelijk in het oog, hoe ze zich gedroeg enz. Ze kon zich vrij goed rechtop houden, toch verloor ze soms nog een beetje haar evenwicht en keek ze wat verdwaast. Haar ademhaling en het rare geluidje dat ze maakte waren veel beter. Het grootste probleem was dat ze elke dag nog steeds afviel, zo'n 5 à 10 gram , maar in verhouding tot haar totale gewicht was dat vrij veel. Ze at tamelijk goed, we gaven haar ook allerlei groenten, maar ze moest toch dringend gaan bijkomen.

Op dinsdag 27 november 2007 ging het héél slecht met Daike. De dag ervoor was ze ‘hervallen’ (hoewel ze de dagen ervoor ook nog zeker niet in orde was, maar het ging terug ietsje beter). De avond ervoor dachten we echt dat ze de nacht niet zou doorkomen. Ze was op enkele dagen tijd heel veel afgevallen (van amper 575 gr naar 515 gr, te weten dat ze meer dan 700 gr heeft gewogen) en ze kon niet meer zelfstandig eten of drinken, wat ze ervoor nog wel kon doen (hooi, korrels, groenten à volonté). We gaven haar water (met vitamine C in) via een spuitje rechtstreeks in haar mondje. Gisteren lukte het nog om haar te voederen, maar 's avonds weigerde ze te eten. De nacht nacht was verschrikkelijk afzien, we hebben niet veel geslapen. Haar ademhaling verliep zeer moeizaam, ze maakte een ruisend geluid. Ze kon zich ook onmogelijk rechtop houden en lag daardoor op haar zij, we probeerden haar zo veel mogelijk te ondersteunen zodat ze niet steeds wegzakte. Dinsdagochtend kon ze op een bepaald moment bijna niet ademen, ze hapte naar lucht via haar mond. We wouden toen echt naar de dierenarts gaan, maar toen is dit overgegaan. In de voormiddag hebben we dan wortels gekookt en vermengd met peterselie via een spuitje proberen toe te dienen (afgekoeld natuurlijk), maar dat ging niet goed, ze slikte niet veel. We merken ook dat ze veel water verloor, ook haar ontlasting was vermengd met 'luchtbelletjes'. Het feit dat ze niet wou, of misschien eerder niet kon eten, kon te maken hebben met het probleem met haar tanden. De dierenarts vertelde ons de week ervoor dat als een cavia enkele dagen niet eet de tanden doorgroeien en dat ze daardoor slechts moeilijk (en met veel pijn) kunnen eten. Vermits ze de voorbije dagen weer niet veel gegeten had, zal dit probleem verergerd zijn. (Een operatie is ook enkel mogelijk in gezonde toestand). Het is een vicieuze cirkel. We waren eigenlijk ten einde raad. We wisten dat Daike pijn leed en dat zou niet mogen, ze verdiende dat niet!

Op woensdag 28 november 2007 is Daike rond 18.15u (na 10 dagen zwaar ziek te zijn) gestorven. We zijn er nog steeds kapot van :’(. De voorbije dagen waren heel zwaar. We hebben al het mogelijke proberen te doen om haar erdoor te krijgen, maar haar lichaam was echt 'op'. Ze was weer veel afgevallen. Het was zo verschrikkelijk he! We wisten gewoon niet meer wat we moesten doen. Was er nog hoop? Moesten we haar 'helpen' met een spuitje? Er spookte vanalles door ons hoofd en we bleven toch hopen, maar misschien was dat niet realistisch. Ze was nochtans zo dapper. Haar ademhaling verliep heel moeizaam, maar toch voelde het precies geruststellend aan voor haar telkens als we haar in onze armen namen; ze werd rustiger. Breeze zit nu alleen in de grote kooi, het is ook zo erg voor haar, 10 dagen ervoor werd ze plots gescheiden van Daike en ze heeft haar niet meer kunnen zien. We wouden deze avond naar de dierenarts gaan, Daike was er nog op achteruit gegaan, maar ze is nog thuis gestorven.

Deze gebeurtenis zal ons altijd bijblijven.

We zullen je nooit vergeten Daike.