|
|
|
|
|
|
|
|
Wat
is het verschil tussen Dog Dance (of Doggy Dance) en Heelwork to
Music (HTM)? Een
ander woord voor ‘volgen op muziek’ is Heelwork To Music.
Canine-freestyle wordt ook wel Doggy Dance genoemd. In het Frans
spreekt men van Obéissance rythmée. Volgen
op muziek is een nieuwe sport, ontwikkeld uit
gehoorzaamheidstraining en in 1990 op muziek gezet door Mary Ray.
Het was de bedoeling de gehoorzaamheidstraining wat
aantrekkelijker te maken – om te doen en om naar te kijken –
en om het ritme en de bewegingen van de hond en zijn begeleider te
benadrukken. Zo ontstond een nieuwe hondensport. De
eerste wedstrijden werden een paar jaar later gehouden en daarna
is de sport in twee disciplines uiteengevallen. Om te beginnen
volgen op muziek, de traditionele oefeningen met muzikale
begeleiding waarbij de hond en zijn baas dicht bij elkaar blijven
gedurende de hele oefenreeks, en ten tweede Canine-freestyle. Dat
is een creatieve soort dans waarbij hond en baas ingewikkelde
figuren maken, vaak op een thema. Bij beide vormen let de jury op
de eenheid die hond en baas vormen en de juiste interpretatie van
de muziek. Hoe
zijn Doggy Dance en Heelwork to Music (HTM) ontstaan? In
1989 introduceerde Dawn Jecs, een hondentrainster uit Washington
State, op brede schaal haar tot dat moment vrijwel unieke muzikale
opvoedingsmethode voor honden. Het publiek was laaiend enthousiast
te zien hoeveel plezier honden beleven aan het lopen op muziek.
Slechts een jaar later, in 1990, liet de succesvolle Britse
hondentrainster Mary Ray in een voorprogramma van de ‘Crufts’,
de grootste Engelse hondententoonstelling, een uitvoering zien van
Heelwork To Music, gehoorzaamheidstraining met muzikale
begeleiding. In
1991 verscheen in het Canadese Vancouver de dressuurrijdster Tina
Martin met haar hond in een dressuuroefening op een
paardensportmanifestatie. In datzelfde jaar nog werd in Canada de
eerste organisatie gesticht die zich bezighield met
‘Freestyle’. De doorbraak in Amerika kwam in 1995 met de
stichting van de Canine Freestyle Federation (CFF) door Joan
Tennille en Alison Jaskiewicz. In 1996 werd in Groot-BritTannië
de eerste Heelwork To Music-wedstrijd gehouden met al 24 teams.
Rond het jaar 1999 werd Doggy Dance geïntroduceerd in Oostenrijk,
Zwitserland, Duitsland, Nederland en België. Een
nieuwe hondendiscipline was geboren. Freestyle en Heelwork To
Music zijn leuk om te doen voor hond en hondenbezitter. Wedstrijden? Er
zijn verscheidene clubs in België waar je doggy dance-lessen kan
volgen. Het is ook altijd heel leuk om zelf oefeningen en kunstjes
te bedenken. In de loop van het jaar worden er ook wedstrijden
georganiseerd waar creativiteit ten zeerste geprezen wordt. Een
hond kan zijn eerste wedstrijd meedoen vanaf één jaar, maar van
puppy af aan kan men op een speelse manier al starten met het
aanleren van leuke trucjes. De hond mag tijdens de routine de ring
(de ‘dansvloer’) niet verlaten. Men is volledig vrij in de
muziekkeuze en lengte van het liedje. Het is wel aangeraden om met
jonge en beginnende dansers geen lange liedjes te kiezen; voor de
hond is heel het wedstrijdgebeuren nog heel nieuw en een jonge
hond is ook nog snel afgeleid. Er
zijn zes categorieën in een wedstrijd: Initiation, Beginners,
Novice, Intermediate, Advanced en Innovation. Een hond die voor
het eerst een wedstrijd meedoet zit in de ‘Innitiation’ klas,
dit geldt als een soort van ‘toegangsexamen’. De hond moet
minstens vijf oefeningen onder de knie hebben en op een degelijke
manier uitvoeren op muziek samen met zijn begeleider, d.i. zijn
baasje. De jury beslist of de hond al dan niet is geslaagd. Bij
een volgende wedstrijd kan de begeleider met zijn hond starten in
de groep van de Beginners. Een jury oordeelt over de prestatie. Er
zijn twee belangrijke factoren: er wordt geoordeeld op technisch
en artistiek niveau. In de klas van de beginners mag je nog een
speelgoedje (een tennisbal bijvoorbeeld) of een lekkernij (enkele
brokjes of koekjes bijvoorbeeld) meenemen. Oefeningen waarbij de
hond vaak op de achterpoten staat moeten beperkt worden in deze
klas. Wanneer je vier keer een acht of twee keer een negen krijgt
van de jury, mag je overgaan naar een hogere klas. Dan kom je
terecht in de Novice, vervolgens in Intermediate en ten slotte in
Advanced. Er is nog een laatste klas, namelijk die van Innovation.
Het gaat ofwel om één begeleider met meerdere honden, ofwel om
meerdere begeleiders met meerdere honden. Het spreekt voor zich
dat het nog moeilijker is om meerdere honden tegelijk onder
controle te houden. Om
te kunnen deelnemen aan een wedstrijd moet je natuurlijk een act
hebben; daarvoor moet men creatief zijn en veel oefenen. Alles
begint met het kiezen van een liedje, een keuze waarin men
helemaal vrij is. Vervolgens moet men het liedje analyseren en
oefeningen bedenken die passen op de muziek teneinde een mooi
geheel te verkrijgen. De bewegingen en de danspassen moeten
aangepast zijn aan het liedje. Men kan ook accessoires gebruiken
zoals een stok of targetstick, maar het moet wel bij het gekozen
liedje passen. De creativiteit is dus heel belangrijk. De jury
geeft punten op de presentatie, maar ook op de interpretatie van
de muziek. Zowel de technische als artistieke aspecten worden
beoordeeld, rekening houdend met het hondenras. Naast
deze wedstrijden is het ook mogelijk dat clubs demonstraties geven
ter gelegenheid van hondenshows, jaarmarkten, dierenfestivals of
gewoon voor het goede doel. Hoe
leer je oefeningen aan? Met
een heel positieve trainingsmethode! Namelijk de clicker- en
targetmethode. In het eerste geval maak je gebruik van een clicker
waarmee je de hond aangeeft dat hij een oefening al deels of
compleet goed heeft uitgevoerd. Na het klikken met de clicker
volgt meestal een beloning in de vorm van een koekje (of brokje),
een speelgoedje of een enkele lieve woorden. Ook het gebruik van
de targetstick helpt bij het aanleren van bepaalde oefeningen. Je
moet de hond dan eerst leren het uiteinde van deze stick te volgen
en/of aan te raken, waarna je deze oefening dan kan combineren met
andere oefeningen. De hond wordt nooit gestraft; het slechte
gedrag wordt (in die mate dat er niet moet ingegrepen worden)
genegeerd. Welke
oefeningen? Er
zijn heel wat basisoefeningen die je de hond kan aanleren: naar
links of naar rechts draaien, zitten, liggen, pootje geven, een
slalom of zigzag door je benen maken, een achtje rond je benen,
kruipen, rollen, over je armen, benen of rug springen, achteruit
stappen, groeten, enz. Er zijn ook meer gevorderde oefeningen en
veel combinaties van oefeningen mogelijk. Men kan ook natuurlijk
altijd zelf oefeningen uitvinden of leuke handelingen van de hond
op commando zetten. Het commando dat je als begeleider van de hond
gebruikt kan je zelf kiezen. Wie
kan aan Dog Dance doen? Iedereen,
ongeacht de leeftijd, die ervan houdt met honden te werken en van
muziek en dansen houdt, kan aan Dog Dance doen. Men kan dansen met
elk ras, van een Chihuahua tot een Deense Dog, maar elk ras heeft
zijn eigen vaardigheden en talenten, dit verschilt dan ook nog
eens van hond tot hond. Sommige honden zijn van nature uit
gemotiveerder om te werken, andere honden zijn dan weer geschikter
om bepaalde oefeningen uit te voeren.
L’obéissance
rythmée? C’est
le nom francophone d’un sport connu dans l’autres pays comme
Heelwork to Music (HTM) ou Freestyle. On entend aussi parler de
Dog Dance ou Doggy Dance. Ces termes, hautement péjoratifs en
langue anglaise, semblent s’être glissés dans le vocabulaire
en français par manque de compréhension. Pourquoi
ces termes sont-ils péjoratifs ? Parce qu’ils impliquent
que l’on fait des trucs des chien de cirque. Or, l’obéissance
rythmée est une discipline sportive dérivée directement de
l’obéissance ‘classique’, et elle devrait être reconnue
comme telle. Comment
l’obéissance rythmée est-elle venue au monde ? Curieusement,
la naissance a eu lieu presque simultanément dans les deux côtés
de l’Océan atlantique, et les premiers concours sont organisés
dans la même année : 1996. Mais pour commencer : A la
fin des années 1980, une grande pratiquante anglaise de l’obéissance,
Mary Ray, commençait à faire des démonstrations de
‘Heelwork’, autrement dit d’un travail de haute précision
dans la marche au pied sans laisse. Le chien ne peut pas s’éloigner
plus de deux mètres de son maître. Vers 1990, on lui a suggéré
de faire de telles démonstrations sur fond de musique, et c’est
ainsi que le HTM (Heelwork to Music) est né en Angleterre. Parallèlement,
en Amérique du nord (Canada et les Etats-Unis), une discipline
canine nommée ‘Freestyle’ voit le jour. Moins axé sur la
position classique de la marche au pied, le Freestyle permet aux
chiens et aux maîtres d’évoluer plus librement. La variété
de tours est aussi plus grande. L’obéissance
rythmée est une nouvelle discipline canine sportive qui mélange
obéissance, fantaisie, truc et jeux avec la danse et un peu de
sens artistique. Bien que principalement pratiqué par des femmes,
quelques courageux hommes commencent à apparaître sur
l’estrade. Ce
nouveau sport a des adeptes un peu partout dans plus de douze pays
du monde dont : les Etats-Unis, l’Angleterre,
l’Australie, l’Allemagne. Le sport est à ses premiers pas en
Belgique, en Hollande et en France. Concours ? Pendant
l’année, les clubs organisent des compétitions. Il y a six
groupes dépendant du niveau : d’abord on doit passer la
classe d’Initiation. On a réussi ou non. Après il y a le
(grand) groupe de Débutants. Si on obtient quatre fois un huit
sur dix, on doit monter vers une autre classe. Si on obtient deux
fois un neuf sur dix, on peut choisir. La classe suivante est Mais
avant de participer aux compétitions, on a besoin d’une danse.
Pour cela, on doit être créatif et exercer beaucoup. Tout
commence par choisir une chanson, on est tout à fait libre dans
ce choix. On doit analyser cette chanson et trouver des idées
pour obtenir un bon ensemble. Les mouvements et les pas de danse
doivent être adaptés à la chanson. On peut utiliser des
accessoires comme un cerceau ou un target stick, mais ces choses
doivent aussi être adaptés au contenu de la chanson. La créativité
est aussi très importante. Le
jury donne des points sur la représentation, mais aussi sur
l’interprétation de la chanson. Donc on tient compte des
aspects techniques et artistiques. Comment
apprendre des exercices aux chiens? Tout
est appris aux chiens par un entraînement positif. On emploie la
méthode de clicker et target (avec un target stick, objet-cible
ou bâton-cible). On donne toujours une récompense comme un
jouet, une friandise ou quelques mots gentils. On ne punit jamais
les chiens, on ignore le mauvais comportement. Quels
exercices ? Il
y a beaucoup de tours ou d’exercices de base qu’on peut
apprendre aux chiens comme tourner à gauche et à droite, faire
un zigzag ou un slalom, ramper, rouler, sauter par-dessus les
bras, les jambes, le dos, marcher en arrière, saluer, etc. Il y a
aussi des exercices plus avancés et des combinaisons
d’exercices. On peut toujours inventer de nouveaux exercices.
Tout le monde choisit le commandement qu’il veut donner à
l’exercice, donc cela peut varier. Qui
peut faire ce sport canin ? L’obéissance
rythmée est un sport pour tout le monde qui aime entraîner des
chiens et qui aime danser et écouter la musique. On peut danser
avec toutes les races de chiens : d’un Chihuahua à un
Dogue allemand. Mais il y a des races comme le Border Collie qui
sont très motivées et plus malignes.
|
Version
française:
